در طراحی سازه، جزئیات اجرای دال‌های کنسول در سقف‌های تیرچه‌بلوک یا کامپوزیت اهمیت بالایی دارد. اگر دال کنسول بین دو ستون قرار گیرد، امکان عبور تیر و اجرای مناسب فراهم است؛ اما اگر دال کنسول میان دو تیر واقع شود، پیچش زیادی به تیر وارد خواهد شد. در این حالت توصیه می‌شود کنسول بدون تیر اجرا شود تا لنگر به‌صورت گسترده توزیع شود. کمیته ایرانی نرم‌افزارهای مهندسی پیشنهاد می‌کند در صورت استفاده از تیر، تیر مقابل نیز به‌صورت گیردار اجرا شود تا انتقال متمرکز لنگر کاهش یابد و بین دهانه‌ها توزیع شود.

یکی از چالش‌های رایج در اجرای سازه‌ها، زمانی رخ می‌دهد که ستون‌های طبقه بالاتر به دلیل تأثیر مودهای بالاتر در تحلیل دینامیکی، مقطع بزرگ‌تری نسبت به ستون‌های طبقه پایین پیدا می‌کنند. از آن‌جا که بخشی از ستون طبقه پایین پیش‌تر اجرا شده (مثلاً به طول یک متر)، در محل وصله‌ ستون، اجرای مقطع بزرگ‌تر طبقه بالا با مشکل مواجه می‌شود. راهکار مناسب این است که در مرحله طراحی، مقطع ستون طبقه پایین حداقل معادل مقطع ستون طبقه بالا در نظر گرفته شود تا در محل میلگردهای انتظار یا ورق وصله، هماهنگی کامل برقرار باشد. این رویکرد از بروز خطای اجرایی جلوگیری کرده و پایداری سازه را تضمین می‌کند.

در طراحی سازه‌های فولادی یا بتنی به روش حالات حدی، از ترکیب بارهایی استفاده می‌شود که شامل اثر بارهای مرده، زنده، زلزله، باد، برف و باران است. این ترکیب‌ها بر اساس آیین‌نامه به‌گونه‌ای تعریف شده‌اند که حداکثر اثر ممکن بر سازه در نظر گرفته شود. برای مثال، در ترکیب بار شماره پنج، جمع جبری نیروهای داخلی ناشی از بار مرده، زنده، و زلزله بررسی شده و مقدار بحرانی آن برای طراحی عضو لحاظ می‌شود. ضریب بار زنده در برخی کاربری‌ها با بار کمتر از ۵ کیلو نیوتن بر مترمربع قابل کاهش به ۰.۵ است، البته به استثنای پارکینگ‌ها و فضاهای تجمعی. در سازه‌های خاص مانند پیش‌تنیده یا ساحلی، ضوابط خاص‌تری مانند جایگزینی ضرایب برای اثر پیش‌تنیدگی یا بار سیل اعمال می‌شود.

در تحلیل استاتیکی، فرض بر این است که بارها به‌آرامی و بدون شتاب به سازه وارد می‌شوند، بنابراین اثرات اینرسی نادیده گرفته می‌شود. اما در تحلیل دینامیکی، حضور شتاب و جرم موجب ورود نیروی اینرسی به معادلات می‌شود؛ این نیرو به‌صورت حاصل‌ضرب جرم و شتاب تعریف می‌گردد. در واقع، تفاوت بنیادین این دو روش در حضور یا غیاب ترم اینرسی در معادلات تعادل است. دینامیک سازه‌ها با ارتعاشات سر و کار دارد و برای مدل‌سازی آن، استخراج معادلات حرکت گام کلیدی و دشوار است. مهندسی که توانایی درک و نگارش این معادلات را دارد، در طراحی عملکردی و تحلیل‌های پیشرفته مانند پوش‌اور نیز عملکردی قوی خواهد داشت.

مطابق بند ۹-۱۱-۲-۶ مبحث نهم مقررات ملی، در ساختمان‌های متعارف و تحت بارگذاری معمول، اگر ارتفاع تیر از مقادیر مندرج در جدول ۹-۱۱-۱ بیشتر باشد، محاسبه خیز الزامی نیست؛ مشروط بر اینکه تیر به اجزای غیرسازه‌ای مانند تیغه‌ها متصل نباشد. این مقادیر بر اساس نوع تکیه‌گاه مشخص شده‌اند (ساده، پیوسته، کنسول) و معمولاً به‌صورت نسبت طول دهانه به عددی مانند ۲۱ بیان می‌شوند. این ضابطه بر مبنای آرماتور با fy برابر ۴۲۰ مگاپاسکال ارائه شده و برای سایر مقاومت‌ها با ضریبی اصلاح می‌گردد. انتخاب ارتفاع مناسب تیر نقش مهمی در کاهش خیز و افزایش سختی خمشی دارد.

در ضوابط بهره‌برداری سازه‌های بتنی، کنترل ترک به‌ویژه در ناحیه کششی اعضایی نظیر تیر و دال اهمیت ویژه‌ای دارد. برخلاف عمق ترک که قابل کنترل نیست، عرض ترک پارامتر اصلی در ارزیابی عملکرد بهره‌برداری است، زیرا افزایش عرض موجب نفوذپذیری بیشتر و کاهش دوام می‌شود. از منظر میرایی نیز وجود ترک‌های ریز با تعداد زیاد، به‌واسطه باز و بسته شدن مکرر، میرایی مؤثر سازه را بهبود می‌دهد. آیین‌نامه جدید به‌جای محاسبه مستقیم عرض ترک، کنترل آن را از طریق محدودسازی فاصله آرماتورهای کششی خمشی انجام می‌دهد. این فاصله نباید از مقدار مینیمم بین دو رابطه تجربی وابسته به پوشش میلگرد (Cc) و تنش بهره‌برداری (fs) فراتر رود که محاسبه fs نیز با تقریب دوسوم fy ساده‌سازی شده است.