آیین نامه: مبحث دهم مقررات ملی ساختمان (ویرایش ۱۴۰۱) – بند ۱۰-۲-۸-۸-ب
مقاومت برشی اسمی برشگیر های از نوع ناوانی که بر بال فوقانی تیر فولادی متصل شده و در داخل دال بتنی قرار میگیرد بدون توجه به جهت قرارگیری ناودانی در طول تیز از رابطه زیر تعیین میشود:
Qn= 0.۳ (tf + ۰.۵ tw)la (f’c Ec)
که در رابطه فوق:
tf : ضخامت متوسط بال ناودانی
tw : ضخامت جان ناودانی
la : طول ناودانی
f’c : تنش فشاری مشخصه نمونه استوانه ای بتن
Ec: مدول الاستیسیته بتن
نکات تکمیلی:
مقاومت حاصله فوق از طریق جوش ناودانی به بال تیر با در نظر گرفتن برون محوری ناودانی تامین می گردد. در صورت تامین کلیه محدودیت های زیر طراحی جوش اتصال ناودانی به بال تیر می تواند بدون در نظر گرفتن اثر برون محوری ناودانی انجام پذیرد:
- نسبت ضخامت بال به جان ناودانی بزرگتر از ۱ و کوچکتر از ۵.۵ باشد.
- نسبت ارتفاع ناودانی به ضخامت جان از ۸ بزرگتر باشد.
- نسبت طول ناودانی به ضخامت بال آن از ۶ بزرگتر باشد.
- نسبت شعاع ناحیه اتصال بین بال و جان ناودانی به ضخامت جان ناودانی بزرگتر از ۰.۵ و کوچکتر از ۱.۶ باشد.
سایر جزئیات:
- تعداد برش‌گیرهای مورد نیاز در هر طرف نقطه با لنگر خمشی حداکثر مثبت یا منفی باید به صورت یکنواخت با فواصل مساوی تا نقطه با لنگر خمشی صفر توزیع شود مگر اینکه توسط مهندس طراح راهکار دیگری با مستندات کافی ارائه شده باشد.
- در راستای عمود بر محور طولی تیر برشگیرها باید حداقل ۲۵ میلیمتر پوشش جانبی از بتن داشته باشند.
- در امتداد محور طولی تیر فاصله برشگیرها تا لبه بتن برای بتن‌های با وزن مخصوص معمولی نباید کوچکتر از ۲۰۰ میلیمتر و برای بتن‌های سبک کوچکتر از ۲۵۰ میلیمتر باشد
- فاصله مرکز تا مرکز برشگیرها از نوع ناودانی نباید کوچکتر از ۴ برابر پهنای بال ناودانی در نظر گرفته شود.
- حداکثر فاصله مرکز تا مرکز برشگیرها نباید از ۸ برابر ضخامت کل دال بتنی یا ۹۰۰ میلیمتر بیشتر باشد.
- 9
