در اجرای صفحات فولادی، رعایت ضخامت مجاز گروت اهمیت زیادی دارد تا از بروز مشکلاتی مانند نرسیدن گروت به زیر صفحه یا جمع‌شدگی آن جلوگیری شود. طبق مبحث دهم مقررات ملی ساختمان (ویرایش ۱۴۰۱)، حداقل ضخامت گروت ۴ سانتی‌متر و حداکثر آن ۸ سانتی‌متر است. در صورتی که ضخامت کمتر از حد مجاز باشد، امکان باقی‌ماندن حباب هوا و عدم انتقال مناسب بار وجود دارد؛ و اگر بیش از حد باشد، به دلیل تبخیر آب در ضخامت بالا، افت حجم و جداشدگی گروت ممکن است رخ دهد. برای کنترل این حدود، لازم است بالاترین صفحه مبنا قرار گیرد و صفحات دیگر بر اساس آن تراز شوند. در مواردی که صفحات در حین بتن‌ریزی دچار اختلاف تراز شوند، با افزایش ارتفاع ستون در آن محل و اصلاح طرح سازه می‌توان مشکل را برطرف کرد. برداشت دقیق کدهای ارتفاعی در چند مرحله توسط نقشه‌بردار برای پیشگیری از خطا ضروری است.

در طول اجرای پروژه، اگر قرارداد مجری ذی‌صلاح به هر دلیلی خاتمه یابد یا کارفرما نتواند با همان مجری ادامه دهد، موظف است به‌صورت کتبی موضوع تغییر یا تعویض مجری را به ناظر پروژه اطلاع دهد. در صورت عدم معرفی مجری جدید و ادامه ساخت‌وساز بدون حضور مجری ذی‌صلاح، ناظر باید مراتب را به‌صورت شفاف و مستند در گزارش‌های خود قید کرده و موضوع را فوراً به مرجع صادرکننده پروانه ساختمان اطلاع دهد. بی‌توجهی به این فرآیند ممکن است تبعات حقوقی و فنی برای تمام عوامل پروژه در پی داشته باشد. حضور مستمر و قانونی مجری ذی‌صلاح یکی از ارکان اصلی نظارت فنی و انطباق اجرای ساختمان با ضوابط مقررات ملی ساختمان است.

حفر چاه در پروژه‌های ساختمانی مسئولیت مشترک چهار ناظر اصلی پروژه است. ناظر عمران باید موقعیت چاه جدید را نسبت به چاه قدیمی کنترل کند تا از حفر مجدد در محل قبلی جلوگیری شده و شرایط ژئوتکنیکی خاک نیز بررسی شود. ناظر معمار وظیفه دارد نصب صحیح کوله‌ها (حلقه‌های بتنی) را برای جلوگیری از ریزش خاک تضمین کرده و فضای بین دیواره چاه و کول‌ها را با مصالح مناسب پر کند. ناظر مکانیک مسئول هدایت صحیح لوله‌کشی فاضلاب به گلدونی چاه است. همچنین، ناظر برق باید وجود فیوز محافظ جان در تابلو برق را بررسی کند تا در صورت بروز اتصال، از برق‌گرفتگی احتمالی حفار (مقنی) جلوگیری شود. این هماهنگی میان ناظران برای ایمنی و عملکرد صحیح چاه الزامی است.

یکی از الزامات اصلی برای استفاده از میلگرد در آرماتوربندی، تمیز بودن سطح آن از هرگونه روغن، آلودگی یا زنگ‌زدگی است. زنگ‌زدگی‌های سطحی که با برس‌کشی قابل حذف هستند، معمولاً مشکلی ایجاد نمی‌کنند، اما در صورتی که خوردگی عمیق‌تر باشد، باید از روش‌هایی مانند ماسه‌پاشی یا شست‌وشو با فشار آب استفاده شود، مشروط بر اینکه آج میلگرد آسیب نبیند. اگر زنگ‌زدگی به حدی باشد که منجر به ایجاد حفره یا کاهش قطر مؤثر میلگرد شود، استفاده از آن مجاز نیست. برای جلوگیری از زنگ‌زدگی، میلگردها باید در محل دپوی مناسب، با فاصله حداقل ۱۰ تا ۱۵ سانتی‌متر از سطح زمین و دور از عوامل خورنده نگهداری شوند. در هر صورت، ارزیابی نهایی باید با هماهنگی طراح پروژه صورت گیرد تا تطابق با طراحی سازه حفظ شود.

استفاده از نبشی‌های سنتی برای اجرای وال‌پست، هم هزینه‌بر است و هم ممکن است با الزامات آیین‌نامه‌ای سازگار نباشد. به‌طور نسبی، اجرای وال‌پست با نبشی تقریباً سه برابر گران‌تر از استفاده از ناودانی منقطع خواهد بود. در مقابل، گیره قلاب اقتصادی‌ترین گزینه است و در شرایط مشابه، حدود یک‌ششم هزینه نبشی را دارد. علاوه بر صرفه‌جویی، گیره قلاب الزامات آیین‌نامه‌ای مانند پیوست ششم ۲۸۰۰ را نیز برآورده می‌کند. بنابراین، راهنمایی ناظر برای پرهیز از نبشی، اقدامی هوشمندانه برای کاهش هزینه و افزایش ایمنی اجرایی است.

میلگرد حرارتی برای مقابله با تنش‌های حرارتی سطحی در دال‌ها کاربرد دارد. میلگرد ممان منفی بالای تکیه‌گاه تیرها اجرا می‌شود. میلگرد ادکا در ناحیه اتصال تیر و ستون برای کنترل برش مورب استفاده می‌گردد. میلگرد طولی اصلی در راستای تیر برای تحمل کشش طراحی می‌شود. خاموت‌ها برای مهار نیروی برشی در تیر و ستون اجرا می‌شوند. میلگرد ژوئن بین دو تیرچه قرار می‌گیرد و معمولاً به‌صورت دو میلگرد بالا و پایین بسته می‌شود. در نهایت میلگرد نقره‌ای‌رنگی که از تیر بیرون زده، میلگرد ارت است که نقش انتقال جریان الکتریکی به زمین را دارد.

در فرآیند جوشکاری اسکلت‌های فلزی، انتخاب آمپر مناسب بر اساس قطر الکترود اهمیت بالایی دارد. دستگاه جوش معمولاً در بازه ۴۰ تا ۴۲۰ آمپر قابل تنظیم است و به‌طور میانگین، به ازای هر میلی‌متر قطر الکترود، باید حدود ۳۰ تا ۳۵ آمپر در نظر گرفت. برای نمونه، الکترود با قطر ۳.۲۵ میلی‌متر به ۱۰۰ تا ۱۲۰ آمپر و الکترود ۴ میلی‌متری به ۱۲۰ تا ۱۴۰ آمپر نیاز دارد. این مقادیر برای جوش‌های تخت (افقی از بالا به پایین) تنظیم می‌شوند. در صورت جوشکاری به صورت قائم یا سربالا، به دلیل سختی کنترل حوضچه مذاب، باید حدود ۱۵٪ از آمپر کاسته شود تا کیفیت اتصال حفظ شود.

طبق ضوابط مبحث سوم مقررات ملی ساختمان، پیش از گچ‌کاری روی عایق یونولیت، باید یک لایه رابیتس اجرا شود. دلیل آن این است که در برابر حرارت، یونولیت ذوب می‌شود و در نتیجه سطحی برای اتصال گچ باقی نمی‌ماند؛ در این حالت گچ ترک می‌خورد و فرو می‌ریزد. گرچه شیارهای یونولیت در شرایط عادی چسبندگی نسبی ایجاد می‌کنند، اما در دمای بالا این خاصیت از بین می‌رود. نصب رابیتس باید به گونه‌ای باشد که به اجزای سازه‌ای مانند پاشنه تیرچه آسیب نزند؛ اتصال نادرست با میخ ممکن است باعث شکستگی و ضعف سازه‌ای شود. انتخاب روش مناسب اتصال اهمیت زیادی دارد.