در بررسی تعداد گمانه‌های لازم برای شناسایی زمین در پروژه‌های ساختمانی، معیارها و استانداردهای مشخصی وجود دارد که بسته به نوع پروژه متفاوت است. برای ساختمان‌های منفرد، فاصله بین گمانه‌ها باید بین ۱۵ تا ۳۵ متر باشد و این فاصله به نوع لایه‌بندی زمین نیز بستگی دارد؛ اگر لایه‌بندی زمین یکنواخت باشد، تعداد گمانه‌ها بر اساس سطح اشغال ساختمان تعیین می‌شود و اگر زیر ۳۰۰ متر مربع باشد، تعداد کمتری نیاز است، اما برای سطوح بالاتر از ۱۰۰۰ متر مربع علاوه بر تعداد پایه، به ازای هر هزار متر مربع اضافی دو گمانه نیز باید افزوده شود. علاوه بر این، در صورت وجود گودبرداری عمیق‌تر از ۲۰ متر، تعداد گمانه‌ها باید ۵۰ درصد افزایش یابد. در پروژه‌های انبوه‌سازی نیز معیارها کمی متفاوت است؛ برای ساختمان‌هایی با بیش از ۱۲ طبقه، شرایط مشابه ساختمان منفرد اعمال می‌شود، اما برای ساختمان‌های بین ۵ تا ۱۲ طبقه فاصله گمانه‌ها بین ۳۰ تا ۶۰ متر است و برای ساختمان‌های کمتر از پنج طبقه در صورت لایه‌بندی یکنواخت، این فاصله بین ۵۰ تا ۱۰۰ متر و در غیر یکنواخت کمتر از ۳۰ متر تعیین می‌شود. در نهایت، نظر متخصص ژئوتکنیک در افزایش تعداد گمانه‌ها در شرایط خاص مانند گودبرداری‌های عمیق اهمیت بالایی دارد. این معیارها باعث می‌شود تعداد گمانه‌های لازم به‌درستی تعیین شود تا داده‌های ژئوتکنیکی دقیق و قابل اعتماد برای طراحی سازه فراهم گردد.

از تاریخ ۱۴۰۳/۰۷/۰۱، اجرای دستورالعمل ۸۱۶ سازمان برنامه و بودجه برای طراحی عملکردی سازه‌های بیمارستانی الزامی شده است. این تحول، همراه با انتشار راهنمای ارزیابی و بهسازی سازه‌ها توسط مرکز تحقیقات، نقطه‌عطفی در جهت‌گیری طراحی سازه‌ها در کشور محسوب می‌شود. پیش از این، طراحی عملکردی بیشتر در مقاوم‌سازی و بهسازی با تکیه بر نشریه ۳۶۰ مطرح بود، اما اکنون وارد آیین‌نامه‌های طراحی سازه‌های جدید شده و به عنوان یک الزام، نه توصیه، تلقی می‌شود. بنابراین مهندسان طراح باید با درک این پارادایم شیفت، رویکرد خود را به‌روزرسانی کرده و آموزش‌های لازم برای طراحی عملکردی را فراگیرند تا هم در پروژه‌های بیمارستانی و هم در بهسازی‌های آتی، نقش مؤثری ایفا کنند.

برای محاسبه ظرفیت باربری نوک شمع، باید فاصله نوک شمع تا تراز آب زیرزمینی را به‌درستی مشخص کرد. این فاصله می‌تواند به‌صورت متغیر باشد که در ضریب گامای آب ضرب می‌شود و سپس در مساحت نوک شمع لحاظ می‌گردد. در مورد مقاومت اصطکاکی شمع نیز، هنگام فشار وارد بر شمع، نیروی اصطکاکی​ در خلاف جهت نیرو عمل می‌کند. در حالت کششی نیز اصطکاک به‌صورت مخالف عمل می‌کند اما محاسبه آن ساده نیست و آیین‌نامه توصیه می‌کند از آزمایش بارگذاری استاتیکی استفاده شود. در نبود آزمایش، می‌توان مقاومت کششی اصطکاکی را بین ۷۰ تا ۸۵٪ مقدار فشاری آن در نظر گرفت.

در فونداسیون‌هایی با عمق بیش از ۹۰ سانتی‌متر، مطابق مبحث نهم مقررات ملی ساختمان، باید ضوابط تیرهای عمیق رعایت شود. در این حالت، استفاده از آرماتور گونه در دو وجه جانبی فونداسیون ضروری است. برای فونداسیونی به ارتفاع ۱.۵ متر، معمولاً شش میلگرد گونه (سه عدد در هر طرف) کافی است. این آرماتورها به‌دلیل فاصله زیاد بین مش بالایی و پایینی، نقش مؤثری در کنترل ترک‌های میانی دارند. هرچند آیین‌نامه مستقیماً به آرماتور گونه در فونداسیون اشاره نکرده، اما نقشه‌های اجرایی معمولاً تعداد محدودی از آن‌ها را در نظر می‌گیرند.

برای ساختمان‌های تا ۸ طبقه، محاسبه درز انقطاع ساده است: ارتفاع کل ساختمان را در ۰.۵٪ ضرب کنید. حاصل، حداقل فاصله لازم از ساختمان مجاور است. مثلاً اگر ساختمان ۲۰ متر ارتفاع داشته باشد، باید حداقل ۱۰ سانتی‌متر با ساختمان کناری فاصله داشته باشد. اما برای ساختمان‌های بیش از ۸ طبقه یا با اهمیت زیاد، باید درز انقطاع بر اساس تغییرمکان جانبی غیرخطی و اثر P-Δ محاسبه شود. توجه کنید اگر ساختمان مجاور قدیمی باشد و خودش درز انقطاع نداشته باشد، کل فاصله مورد نیاز باید از طرف سازه شما تأمین شود و به‌همین دلیل ممکن است عرض درز بیشتر شود.

بر اساس مبحث پانزدهم مقررات ملی ساختمان، طراحی شاسی‌کشی آسانسور بر عهده طراح سازه و نظارت بر اجرای آن بر عهده ناظر سازه است. ناظر نمی‌تواند پس از دیوارچینی پروژه، بدون بررسی وضعیت شاسی‌کشی، اعلام پایان نظارت کند. در صورتی که نقشه‌ شاسی‌کشی در مدارک موجود نباشد، ناظر موظف است از طراح سازه درخواست نقشه کند یا نقشه شرکت آسانسور را پس از تأیید طراح، به‌عنوان مدرک رسمی بپذیرد. این جزئیات، خارج از استاندارد آسانسور تلقی نمی‌شود و ارائه و کنترل آن‌ها برای اخذ پایان‌کار الزامی است. بنابراین توجه ناظر تا پایان اجرای آسانسور ضروری است.